Lessons in Decolonizing Wealth

Note: This article was first published on the blog of the Guerrilla Foundation.

“It’s about flexibility. It’s about humility. It’s about trust. It’s about having fun along the way. It is more about holding space for others’ brilliance than being the sole source of answers, more about flexible shape-shifting to meet the oncoming challenges than holding fast to a five-year strategic plan.” Edgar Villanueva’s words read like the perfect mantra for navigating the uncertainty, mistrust, hubris and doom and gloom narratives we’ve been wading through for some time now. His recent book “Decolonizing Wealth – indigenous wisdom to heal divides and restore balance” reads like a breath of fresh and brutally honest air, daring to dig into the uncomfortable places of an all too often self-aggrandising, cushy, technocratic, hypocritical ecosystem, that of philanthropy.

The book is easy to read and with 180 pages quite slim, i.e. very accessible, so don’t be deterred. It’s divided up into two main parts. Part one focuses on the author’s critique of the philanthropic industrial complex, largely by using the author’s autobiographical journey in the world of philanthropy. Part two details how a healing process can take place inside philanthropy, as well as society at large, following seven steps. I briefly want to highlight that the main theme of the book, in particular what decolonizing wealth means, can serve as a good entry point for more radical wealth owners to start asking themselves some hard questions. 

Edgar’s Journey in Philanthropy

So who is Edgar Villanueva you might ask? Edgar is a social justice veteran who has spent more than 14 years working in the US philanthropic sector in different capacities. Raised by a single mother with Native American heritage in rural North Carolina, he started off his professional career as a program Manager at the Kate B. Reynolds Charitable Trust (KBR), a foundation whose wealth comes from a tobacco empire that has roots in slavery.

Ironically, the foundation’s assets, today around $530 million, are used to improve the health of low-income populations in North Carolina and Winston-Salem in particular. When Edgar was hired to work for the foundation at the age of 28, he suddenly became responsible for giving away about $25 million a year to charitable projects in line with the foundation’s mission. An unbelievable amount of money especially for someone whose mother had to work three jobs to make ends meet. 

Edgar goes into depth describing his arrival at the foundation and how every aspect of the foundation’s headquarters reflected its colonialist mentality. This quote makes an apt analogy to philanthropy:

“It is (we are) like a mansion with neoclassical columns and manicured lawns staffed with butlers and maids who pass silver trays of tiny tasteless nibbles (…) to guests wearing tailcoats and bustles, as a string quartet plays tunes written centuries ago. No one’s words call attention to the ludicrous and unsustainable farce that is the entire scene”

In his new position, overnight, Edgar became someone with influence in the eyes of others.  For example he received hundreds of Christmas cards, including one hand-signed by the governor of the state (how nice of him!). 

Edgar also unpacks how token minorities are introduced to foundations’ staff, yet without being free to actually speak their minds; criticizing the operating principles of the foundation is a no-no. In this regard, the book offers some very interesting insights into diversity discussions inside foundations. Most importantly, the book underscores, diversity measures have to go “beyond mere representation to access to power and ownership”. He vividly illustrates how foundations have grantees jumping through their arbitrary hoops and have a tendency to fund the “usual suspects, which most often are white-led organizations adept at creating glossy promotional materials”. Most often this entails organizations that have a strong focus on its executive leadership in the form of a “rock-star” managing director. To no surprise, Edgar becomes frustrated with his job and decides to leave the KBR Foundation.

Decolonizing Wealth

On a very fundamental level, Edgar wants the reader to start asking critical questions around power dynamics inside society in general and philanthropy in particular. Digging into the history of the oppressed is a critical component. It is no secret that the living standards we enjoy today come with a lot of baggage. If you are reading this, chances are quite high you live in an industrial economy that: 

• Was involved in the slave trade in some form, in particular in the 19th century

• Possessed colonies, was a colony or is still is a colony

• Led imperialists wars or was on the receiving end of imperialist expansionism

Now if you are reading this and belong to the super rich (i.e. 0.1% percent of the income population) and your wealth was made before 1945, there is a chance that your wealth was in some shape or form associated with these major developments. Ergo the older the money, the higher the entanglement with dark, colonial, oppressor history. If we as a society want to develop further we have to engage with this history. Yet decolonizing goes further than just making a historical analysis. In order to decolonize we have to learn to truly connect, relate and belong with one another. No easy process.

In this context the author speaks of the (mostly rich white person) “Saviour-Dynamic”, which is a tendency of (particularly white) funders to feel like saviours. This also, very much applies to me at times. When you are growing up surrounded by people knowing you are wealthy, you have a whole industry, the financial service industry, quite simply, sucking up to you. Most likely your parents have also brainwashed you into believing you are special, different from the others and you have been chosen for greater things in life. Give this conditioning, it is no wonder you end up with a Saviour syndrome or superiority complex.

If you really want to be an ally to the people you want to support with philanthropic money you have to actively work against the existing power imbalances. This means being humble when interacting with grantees and applicants and trying to be flexible with your funding requirements.

MLK speaking truth to power over half a century ago

Decolonizing also means we have to make foundation staff and foundation boards more diverse and include those that have to date been underrepresented. To take our home-base as an example, Romy Krämer, the Guerrilla Foundation’s Managing Director, is one of very few Foundation directors in Germany from an East-German background. But as we already read, inclusion is not enough, we need to give power and a voice to those that have been excluded from decision-making so far. Villanueva highlights how in the United States BIPOC (black, indigenous and people of color) are severely underrepresented in positions of power. As elsewhere, mostly white (cis male) people run the world from their ivory towers, perpetuating the centuries-old, white supremacy narrative, to this day. Anyone who wants to get into these towers has to be “twice (or more) as good to get half (or less) as much”.

Villanueva also highlights how the minorities that have suffered most from oppression have some of the best solutions to offer to get us out of this dilemma. For example Indigenous wisdom that has emerged from millenia offers insights that we urgently need to reconnect with ourselves, our communities and nature. Yet decolonizing is a long process that is far from easy:

“This is not a silver bullet solution. There is no quick fix for the complexity of colonization. Decolonization is a process with roles for everyone involved, whether you’re rich or poor, funder or recipient, victim or perpetrator.”

Medicine Money

The book ultimately arrives at Villanueva’s vision of philanthropic money as medicine money, becoming part of a indigenous perspective of healing. He puts the emphasis of this kind of philanthropy on reciprocity and relationships.

“Money is like water; it’s a precious, life-giving resource. Money should be a tool of love that facilitates relationships and helps us thrive rather than something that hurts and divides us. If we use it for sacred, life-giving, restorative purposes, it can be medicine.”

Villanueva offers seven steps to healing and overcoming colonization: grieve, apologize, listen, relate, represent, invest and repair. 

You’ll have to read the book to fully appreciate what these steps entail, but it will be a significant first step to confronting the philanthropic-industrial complex, and moving beyond “separation, competition and exploitation”, towards “interdependence, reciprocity and relationship”.

Veröffentlichung der 2. Auflage des Reformvorschlags zur Verwendung nachrichtenloser Vermögenswerte

Nach der Veröffentlichung der 1. Auflage zu unserem Reformvorschlag für die Verwendung nachrichtenloser Vermögenswerte als Finanzierungsquelle für soziale Innovationen im Oktober 2019 wurde in den Medien viel und durchgängig positiv berichtet:

Handelsblatt I n-tv I Spiegel online I Tagesspiegel I Ecoreporter I Buten un Binnen I Perspective Daily I NRZ I Deutschlandfunk Nova I ZEIT I Westdeutsche Zeitung

Wir sind der Meinung, dass gerade in den Zeiten der Corona-Krise soziale Innovationen aktueller und wichtiger denn je für die Lösung unserer gesellschaftlichen Herausforderungen sind. Egal ob Klimawandel, digitale Transformation, demografischer Wandel oder soziale Spaltung – die Probleme unserer Zeit brauchen dringend kreative Lösungen mit sozialem Impact! Die Finanzierung für die Gestalter*innen dieser sozialen Innovationen ist aber trotz mehrfacher Zusage der Politik bisher nicht ernsthaft umgesetzt worden. Der Vorschlag, nachrichtenlose Vermögenswerte in einen Social Impact Fonds zu überführen, der soziale Innovationen fördert, bietet dafür die perfekte Lösung – und das ohne die Steuerzahler*innen zusätzlich zu belasten.

Wie funktioniert diese Idee genau?

WAS IST NEU?

Mit der 2. Auflage unseres Berichts wollen wir erhaltene Reaktionen auf die 1. Auflage verarbeiten und haben diesen daher um folgende Punkte erweitert:

• Einen Überblick über die Lage in Japan, Italien und den USA (konkret: Kalifornien)

• Eine präzisere Darstellung des Status quo in Deutschland, was (angeblich) vorhandene Verfahren zur Detektion nachrichtenloser Vermögenswerte betrifft

• Eine noch präzisere Ausformulierung des Systems des Social Impact Fonds und seiner Funktionsweise

Wir sind überzeugt, dass die Einführung eines Social Impact Fonds bereits vor der Corona-Krise der richtige Weg war, in der jetzigen Situation jedoch noch bedeutender ist. Wir brauchen eine finanzielle Infrastruktur für soziale Innovationen, die zur Krisenbewältigung einen wichtigen Beitrag leisten und echte Wirkung erzielen können, gerade wenn man die gesellschaftlichen Folgekosten der Corona-Krise ins Auge fasst. Daher ist es unverständlich, dass die Gelder nachrichtenloser Assets nicht produktiv eingesetzt werden, solange und soweit das Eigentumsrecht von den Kund*innen nicht geltend gemacht wird. 

„Gerade in Zeiten der Corona-Krise ist die Finanzierung sozialer Innovationen für den Zusammenhalt unserer Gesellschaft und die Lösung der anstehenden Herausforderungen unabdingbar. Dringend benötigtes Kapital auf „toten“ Konten nicht zu nutzen, wäre fatal für unsere Zukunft.“

Markus Sauerhammer, 1. Vorstand, SEND 

VON INTERNATIONALEN BEST-PRACTICE BEISPIELEN PROFITIEREN

Da bereits alle anderen G7-Staaten sowie 46 Prozent der OECD-Länder gesetzliche Regelungen für die Verwendung nachrichtenloser Vermögenswerte haben, können wir in Deutschland von einem großen Erfahrungsschatz profitieren. In anderen Ländern werden die „vergessenen“ Gelder produktiv genutzt. So finanziert Japan darüber Lösungen für die Herausforderungen einer alternden Gesellschaft. In Großbritannien transferieren Banken das Geld nachrichtenloser Konten an einen Fonds, der über ausreichende Mittel verfügt, um Rückforderungen von Kontoinhaber*innen jederzeit zu erfüllen und überschüssige Gelder als soziales Investitionskapital nutzt. Um von anderen zu lernen, haben wir in dem vorliegenden Bericht fünf Staaten und deren unterschiedliche Systeme anhand der folgenden vier Hauptkriterien ausführlich analysiert:

• Rechtssystem

• wirtschaftliche Ergebnisse

• soziale Effekte

• Verwaltungssystem (Portfoliomanagement)

Auf diese Weise haben wir die Übertragbarkeit der einzelnen Länder-Modelle auf Deutschland untersucht und bewertet. Hierbei zeigt sich, dass insbesondere das Vereinigte Königreich sowie Japan als Best-Practice-Beispiele für eine deutsche Lösung herangezogen werden sollten. 

DIE ZUKUNFT IN DIE HAND NEHMEN

Die öffentliche Diskussion um die Initiierung eines Social Impact Fonds hat auch vor der Politik nicht Halt gemacht. Das Potential wurde erkannt und der Vorschlag, nachrichtenlose Vermögenwerte als Finanzierungsquelle sozialer Innovationen zu nutzen, wurde auch im Impulspapier Soziale Innovationen des Hightech-Forums der Bundesregierung aufgenommen:

“Eine weitere Finanzierungsquelle können nachrichtenlose Konten sein. Deren Guthaben würden auf einen staatlichen Fonds übertragen und aus den Erträgen, ähnlich wie in Großbritannien, soziale Innovationen nachhaltig gefördert werden.”

Impulspapier Soziale Innovationen, Hightech-Forum der Bundesregierung

Unser Vorschlag wurde außerdem von mehreren Parteien positiv aufgegriffen. So hat z.B. Bündnis 90/Die Grünen eine kleine Anfrage in den Bundestag und die FDP einen Antrag zu nachrichtenlosen Vermögenswerten in den Finanzausschuss des Bundestages eingebracht. 

Auch der Bundestag setzte sich mit dem Thema auseinander und verabschiedete am 29. Mai 2020 den Antrag “Soziale Innovationen stärker fördern und Potenziale effizienter nutzen“ von CDU/CSU und SPD. Dieser enthält auch die Aufforderung an die Bundesregierung, “die Förderung sozialer Innovationen im Rahmen der Hightech-Strategie und unter Berücksichtigung der vom Hightech-Forum gegebenen Impulse voranzutreiben, eine Definition für Sozialunternehmen zu erarbeiten sowie ein ressortübergreifendes Konzept für die Förderung von sozialen Innovationen und Sozialunternehmen zu entwickeln”. In der Debatte selbst wurde sich an unterschiedlichen Stellen auf eine Nutzung nachrichtenloser Vermögenswerte als Finanzierungsquelle für soziale Innovationen bezogen.

Wir freuen uns über die aktuelle Ausschreibung eines Rechtsgutachtens zur Klärung der gesetzlichen Rahmenbedingungen in Deutschland vom Bundesministerium für Bildung und Forschung. Damit erfährt das Thema nun die benötigte politische Aufmerksamkeit und der erste Stein für eine ernsthafte Realisierung ist ins Rollen gekommen. Jetzt liegt es an der Politik sich zügig an eine konkrete Umsetzung zu machen und damit für innovative Lösungen unserer  großen Herausforderungen endlich die benötigten Finanzierungsinstrumente  zu schaffen!

Ein herzlicher Dank geht neben den vielen Unterstützer*innen vor allem auch an unsere Mitherausgeber*innen Ashoka Deutschland, Bundesinitiative Impact Investing, PHINEO, Stifterverband für die deutsche Wissenschaft und dem Verband Deutscher Erbenermittler (VDEE).

Weitere Informationen:

2. Auflage des vollständigen Berichts

This article was first published on the SEND e.V. blog: https://www.send-ev.de/2020-11-11_ver%C3%B6ffentlichung-der-2-auflage-des-reformvorschlags-zur-verwendung-nachrichtenloser-verm%C3%B6genswerte/

Πλαστικά μιας χρήσης. Έγινε η αρχή, χρειάζονται ακόμη πολλά να γίνουν

Κάθε καλοκαίρι, κάνω τις διακοπές μου στην Ελλάδα, τη δεύτερη πατρίδα μου. Κι όμως, αυτό το καλοκαίρι ήταν πραγματικά ιδιαίτερο, γιατί λόγω της συγκυρίας με τον Κορωνοϊό, οι τουρίστες ήταν πολύ λιγότεροι απ’ ό,τι συνήθως. Παρ’ όλα αυτά, κάτι που για άλλη μια φορά μου έκανε αρνητική εντύπωση ήταν η τεράστια ποσότητα απορριμμάτων από χαρτί και πλαστικό σε όλα τα μέρη που επισκέφτηκα (Σύρο, Τήνο, Σάμο, Θάσο).

Οι δρόμοι μας σε όλη τη χώρα είναι γεμάτοι με εκατομμύρια πλαστικά μπουκάλια, πλαστικές σακούλες, πλαστικά καλαμάκια και άλλα σκουπίδια. Οι καταναλωτές χρησιμοποιούν και απορρίπτουν οπουδήποτε αυτά τα αντικείμενα, για παράδειγμα, πετώντας τα έξω από το αυτοκίνητο ενώ οδηγούν, κάτι που από μόνο του θέτει ένα ακόμα ερώτημα σχετικά με τη γενικότερη παιδεία και την περιβαλλοντική συνείδηση ορισμένων. Ακόμα χειρότερα, υπάρχει περίπτωση να εισέλθουν τελικά στην τροφική αλυσίδα και να καταλήξουν στα... στομάχια μας.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει εισάγει ήδη μια Οδηγία για να μειώσει τα πλαστικά μιας χρήσης ξεκινώντας από το 2021. Η Ελλάδα ήταν από τις πρώτες χώρες που την ενσωμάτωσε στο εσωτερικό της δίκαιο, πριν από λίγες ημέρες, ψηφίζοντας το πρώτο νομοσχέδιο για τον περιορισμό ορισμένων πλαστικών μιας χρήσης.

Ενδεικτικά το νομοσχέδιο προβλέπει:

1. Από τις 3 Ιουλίου 2021, δέκα κατηγορίες πλαστικών μιας χρήσης, δεν θα μπορούν να πωληθούν πια στη χώρα. Δεν αφορά όλα τα πλαστικά προϊόντα ευρείας χρήσης αλλά ένα σημαντικό μέρος αυτών.

2. Τα πλαστικά μπουκάλια που θα κυκλοφορούν στην Ελλάδα θα πρέπει να έχουν τα καπάκια προσαρτημένα στο μπουκάλι ώστε να μην αποσπώνται και χάνονται και να είναι φτιαγμένα από ανακυκλωμένο πλαστικό, που μέχρι το 2030 πρέπει να φτάσει σταδιακά το 35%.

3. Πέρα από τα περιβαλλοντικά τέλη που προβλέπονται και την υποχρεωτική διάθεση επαναχρησιμοποιούμενων προϊόντων από τις επιχειρήσεις εστίασης, θεσπίζεται και η υποχρέωση για έκπτωση σε πελάτες που φέρνουν το δικό τους επαναχρησιμοποιούμενο σκεύος, κάτι που μέχρι τώρα έκαναν μόνο κάποιες αλυσίδες καταστημάτων εστίασης. Τίθεται επίσης ελάχιστο όριο 30 επαναχρησιμοποιούμενων σκευών ανά κατάστημα μαζικής εστίασης.

4. Όλα τα μέτρα συνοδεύονται από μια σειρά οικονομικών κινήτρων για τους πολίτες και αντίστοιχα πρόστιμα για τους επιχειρηματίες που δεν θα τα τηρήσουν.

5. Στις Δημόσιες Υπηρεσίες και φορείς, η κατάργηση των πλαστικών μιας χρήσης θα γίνει 6 μήνες νωρίτερα από τις υπόλοιπες επιχειρήσεις, από τον Ιανουάριο του 2021.

6. Μια διευρυμένη καμπάνια ενημέρωσης πρόκειται να υλοποιηθεί προκειμένου όλοι οι πολίτες να γίνουν συμμέτοχοι της επιτυχίας αυτού του εθνικού στοιχήματος.

Όλα τα παραπάνω είναι ένα πρώτο και σημαντικό βήμα. Πολλές από τις πτυχές του νέου νόμου χρειάζονται ωστόσο αποσαφήνιση με μελλοντικές υπουργικές αποφάσεις. Για παράδειγμα θα πρέπει να αποσαφηνιστεί αν ο ελάχιστος αριθμός 30 επαναχρησιμοποιούμενων σκευών σε κάθε κατάστημα μαζικής εστίασης θα είναι ανα είδος σκεύους (ποτήρια, πιάτα κλπ) ή σωρευτικά. Έγινε πάντως ένα πρώτο βήμα και θα πρέπει να ακολουθήσουν και άλλα βήματα, προς την ίδια κατεύθυνση και με μεγαλύτερη ταχύτητα.

Ενδεικτικά, χρειάζεται να υιοθετηθούν επιπλέον πολιτικές πιο τολμηρές και πιο οριζόντιες, για να αντικατοπτρίσουν την σοβαρή κατάσταση στην οποία βρίσκεται το θέμα των απορριμμάτων. Χρειάζονται πολιτικές δραστικής αύξησης της ανακύκλωσης αλλά και δραστικής μείωσης των απορριμμάτων. Ο βαθμός ανακύκλωσης στην Ελλάδα είναι ιδιαίτερα χαμηλός (υπολογίζεται περίπου στο 18%) και πολλές φορές, «ανακύκλωση» σημαίνει ότι τα σκουπίδια καταλήγουν σε τρίτες χώρες, με χαμηλά περιβαλλοντικά standards. Δεν πρόκειται επομένως για ανακύκλωση αλλά για μετατόπιση των σκουπιδιών στην αυλή του γείτονα.

Ως προς την δραστική μείωση τον απορριμμάτων και δη των πλαστικών μιας χρήσης, παραθέτω κάποιες ιδέες προς εξέταση:

Πρώτον, απαγόρευση των ποτηριών μιας χρήσης σε μεγάλες εκδηλώσεις (άνω των 500 ατόμων), ξεκινώντας πιλοτικά από το ευρύτερο πολεοδομικό συγκρότημα της Αθήνας. Η βιομηχανία εκδηλώσεων προ της πανδημίας στην Ελλάδα χρησιμοποιούσε κάθε χρόνο εκατομμύρια πλαστικά και χάρτινα ποτήρια (αν και δεν έχουμε πραγματικά αριθμητικά δεδομένα). Άρα, γιατί να μη μεταβούμε σε επαναχρησιμοποιούμενα ποτήρια; Αυτό όχι μόνο είναι εφικτό, αλλά θα αποτελέσει και ένα ισχυρό κίνητρο για προσέλκυση στην Ελλάδα εταιριών του εξωτερικού που θέλουν να επενδύσουν και να εισάγουν τεχνογνωσία. Οι οργανωτές εκδηλώσεων στην πραγματικότητα έχουν χρηματικό κέρδος (καλά διαβάζετε!) από τα επαναχρησιμοποιούμενα ποτήρια, αν χρησιμοποιήσουν ένα σύστημα εγγυήσεων, όπου οι καταναλωτές πληρώνουν ένα ποσό ως εγγύηση για κάθε ποτό που αγοράζουν στα σημεία πώλησης μιας εκδήλωσης, που τους επιστρέφεται όταν αυτοί με τη σειρά τους επιστρέφουν το ποτήρι! Η εμπειρία του εξωτερικού δείχνει ότι τα παρακρατηθέντα ποσά μπορούν να φτάσουν να αντιστοιχούν μέχρι και στο 30% των ποτηριών που πωλούνται σε εκδηλώσεις διασήμων καλλιτεχνών όπως πχ οι AC/DC. Έτσι, η απαγόρευση των ποτηριών μιας χρήσης, αρχικά στην περιοχή της Αθήνας, είναι μια κατάσταση win-win. Πολλές περιοχές, όπως η Φλάνδρα και το Μόναχο, έχουν δείξει ότι μια τέτοιου είδους νομοθεσία έχει αποτέλεσμα και στο τέλος κερδίζουν όλοι.

Δεύτερον, ενθάρρυνση μέσω συμπληρωματικής νομοθεσίας ή υπουργικών αποφάσεων της δημιουργίας μιας νέας αγοράς στην Ελλάδα που θα αφορά την εγκατάσταση ειδικών μονάδων πλύσης των ποτηριών και των άλλων επαναχρησιμοποιούμενων σκευών. Αυτές οι μονάδες πλύσης θα αξιοποιηθούν σίγουρα στις μεγάλες αλλά και στις μικρές εκδηλώσεις που προανέφερα. Και παράλληλα, μέσω επιδότησης από πόρους του Πράσινου Ταμείου ή μέσω κοινοτικής χρηματοδότησης, θα μπορεί το κάθε μικρό κατάστημα εστίασης να εγκαταστήσει ένα μικρό, αυτόνομο σύστημα πλύσης αυτών των σκευών. Επιπλέον, θα πρέπει να ενθαρρυνθεί και η σύσταση ανεξάρτητων εταιριών πλύσης που θα μπορούν να εξυπηρετούν πολλά καταστήματα ταυτόχρονα μέσω του συστήματος «συλλογή-καθαρισμός-επιστροφή» των σκευών του κάθε καταστηματάρχη.

Τρίτον, καθολική απαγόρευση των ποτηριών μιας χρήσης σε beach bars, ξενοδοχεία και εστιατόρια. Όλοι λατρεύουμε να παραγγέλνουμε τον παγωμένο μας καφέ όσο χαλαρώνουμε στις ξαπλώστρες μας. Είναι τόσο βολικό. Όμως ποιο είναι το μειονέκτημα; Τεράστιες ποσότητες πλαστικών ή χάρτινων ποτηριών δίπλα στη θάλασσα και πολλές φορές εντός αυτής... Η πλειοψηφία των παραθαλάσσιων επιχειρήσεων έχουν πλυντήρια πιάτων και έτσι είναι πλήρως ικανές να πλένουν τα επαναχρησιμοποιούμενα ποτήρια. Ακόμα και όπου αυτό δεν ισχύει, οι υπηρεσίες πλύσης μπορούν να παρέχονται εξωτερικά, από εξειδικευμένες εταιρίες. Και πάλι, αν οι παραθαλάσσιες επιχειρήσεις χρησιμοποιούν ένα σύστημα εγγυήσεων, αυτό μπορεί να είναι φθηνότερο για αυτές από το να χρησιμοποιούν ποτήρια μιας χρήσεως. Αλλά εδώ χρειάζεται πειθώ και νέα οργάνωση: Το προσωπικό πρέπει να εκπαιδευτεί, οι πελάτες να ενημερωθούν, τα ταμειακά συστήματα να αλλάξουν και νέες αλυσίδες ανεφοδιασμού να εγκαθιδρυθούν. Κατά αυτό τον τρόπο, οι ακολουθούμενες πολιτικές παίζουν έναν σημαντικό ρόλο στην επιτάχυνση της υιοθέτησης των βέλτιστων πρακτικών.

Τέταρτον, απαγόρευση των πλαστικών μπουκαλιών στα εστιατόρια. Σε γενικές γραμμές, η Ελλάδα αυτή τη στιγμή δεν έχει μια ενοποιημένη ροή για τα απορρίμματα πλαστικού, έχει όμως για τα απορρίμματα γυαλιού. Γιατί να μην είναι υποχρεωτικό για τα εστιατόρια να προσφέρουν γυάλινα μπουκάλια, που και πιο καλαίσθητα είναι και πολύ πιο εύκολο στο να συγκεντρωθούν και να ανακυκλωθούν; Είναι κάτι αυτονόητο και ήδη εφαρμόζεται σε πολλά εστιατόρια. Ας εφαρμοστεί καθολικά.

Τα τέσσερα αυτά προτεινόμενα μέτρα πολιτικής είναι ειλικρινή, αποτελεσματικά και άμεσα εφαρμόσιμα, όπως αποδεικνύεται και από τις διεθνείς πρακτικές. Ειδικά η πιλοτική χρήση μόνο επαναχρησιμοποιούμενων προϊόντων σε events άνω των 500 ατόμων και η καθολική απαγόρευση χρήσης πλαστικών μιας χρήσης στις παραλίες είναι δυο πολιτικές που θα επιταχύνουν την μετάβαση της χώρας στη νέα εποχή και θα διευκολύνουν την επίτευξη των εθνικών στόχων που έχουν τεθεί στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής οδηγίας. Ειδικά το δεύτερο μέτρο είναι και μια ηθική υποχρέωση που έχουμε απέναντι στο Περιβάλλον, τις θάλασσες αλλά και τις νησιωτικές και παράκτιες περιοχές της χώρας που ζουν από τον τουρισμό. Τέλος, με την κατάλληλη στήριξη μπορεί άμεσα να δημιουργηθεί μια νέα αγορά μικρών ή μεγάλων εταιριών που θα αναλάβουν το κομμάτι της πλύσης των επαναχρησιμοποιούμενων σκευών. Ως χώρα κάναμε την αρχή με ένα φιλόδοξο και προοδευτικό νομοσχέδιο. Είναι στο χέρι μας να το εξειδικεύσουμε και να επεκτείνουμε τις προβλέψεις του και σε άλλους τομείς, προϊόντα και πτυχές της καθημερινότητας μας. Και στο τέλος το μόνο σίγουρο είναι πως θα βγούμε όλοι κερδισμένοι.

This article was first published on 24/7 media: https://www.news247.gr/perivallon/plastika-mias-chrisis-egine-i-archi-chreiazontai-akomi-polla-na-ginoyn.9053812.html

Tax Avoidance. Does Anybody Care?

Note: This article was first published on the blog of the Guerrilla Foundation.

This time, last year, the Dutch historian Rutger Bregman set off a grenade at the World Economic Forum in Davos with his crisp and spot-on statements about tax avoidance. Activists around the world rejoiced. It was about time someone called out the hypocrisy of the elites in Davos who consistently avoid facing the issue of tax justice. It seems that as long as they get to decide how globalization unfolds everything is A-Okay.

Being active in the impact investing field for over 8 years now, it is interesting to see how little the issue of tax avoidance is even mentioned in discussions and presentations. Investing and tax avoidance generally seem to be part of the same coin of simply making more money. You can’t have solid investment without at least some degree of trying to dodge tax bullets coming your way. Even the most benign impact investing fund will register in Luxembourg or set up a feed fund in Guernsey. If asked why, they will say for the reduced bureaucracy this solution (tax havens) offer.

Sign, Harlingen, Texas. 1939. Photographer Lee Russell

As an owner of financial assets, I myself am partly connected to this neo-feudalist nexus of tax avoidance. Through my real-life observations I have come to the understanding that wealthy folks, by and large, care about three things with regards to their wealth:

1. Preserve and expand it through smart investments

2. Avoid taxes where possible, especially in transferring assets to the next generation

3. Educate the next generation in order to keep going on like this for as many generations as possible

Tax avoidance has become a massive issue that goes to the heart of our democratic riddle. The rich and powerful, as almost always in history, get to write the rules of the game. In many countries billionaires made it to top positions in government. I have witnessed first hand how closely intertwined political and business elites are in the case of Germany and Greece. It is a closed club where trust is built through belonging to mutual circles of power.

We are facing steeply rising inequality because capital in most countries is taxed less than labour and grows more strongly than the overall economy. What this essentially means is that the tax regimes around the world are overwhelmingly skewed towards benefitting the wealthy. Take for example Germany where an owner of a stock pays 25% capital gains tax (called Abgeltungssteuer) yet the average worker pays about 30% plus in income taxes. Furthermore, if you are a German billionaire you can move your residence to a low-tax country such as Switzerland and after 5 years of living there become a tax resident there, which can enable you to shift your millions or billions to your children. This of course creates huge drains in the coffers of public finance. Inequality is a ticking time bomb around the world.

Nevertheless seen on a comparative scale, Europe enjoys less inequality than other places such as the Middle East, Russia or Brazil. In the first World Inequality Report published last year underlines this with its data showing that inequality has been growing inside countries but not at the same speeds. Policy and especially progressive taxation in this regard matters hugely.

Achieving greater income equality is a key ingredient of achieving sustainable development. In October 2018 the Stockholm Resilience Center published a report entitled “Transformation is feasible – How to achieve the Sustainable Development Goals within Planetary Boundaries”. The report laid out five main strategies to achieve the UN Sustainable Development Goals:

1. Accelerated renewable energy growth

2. Accelerated productivity in food chains

3. New development models in the poorer countries

4. Active inequality reduction

5. Investments in education for all, gender equality and family planning

In scenario analysis entitled “Smarter: what if governments and industry actually choose transformational actions” the authors of the report argue that for sustainable development to take place we need to ensure that the richest 10% take no more than 40% of income (page 11 of report). Yet talking about reducing inequality is shunned the most in the public discourse because it necessarily leads to posing the power question and things get personal.

Make no mistake; tax justice cannot be separated from the climate struggle. It is the same system that is shielding the wealthy from contributing their share that is not priced in externalities and is directly contributing to the destruction of our natural ecosystems. This is also why I decided to co-sign the letter from an initiative called “Millionaires against Pitchforks”, which has been signed by more than 120 Millionaire and Billionaires around the world, including Disney-heir Abigail Disney (see below for the full text).

What can be done against the monster of tax avoidance? The path has been laid out by leading scholars such as Gabriel Zucman and Emmanuel Saez. For example, we need a global registry of financial assets in order to know who owns what assets on this planet. Currently the obscurity of tax havens allow large corporations, politicians, celebrities and organized crime to essentially steal assets from the public. A global financial registry would bring an end to tax havens as we know them and finally establish transparency in ownership.

Furthermore, many tax havens are tiny states that are hugely dependent on the outside world for all their needs. If the international community would start a trade war with them, we could easily force them into submission (in order to join a global tax registry) as Gabriel Zucman argues in his book “The Hidden Wealth of Nations: The Scourge of Tax Havens”. It can be done but only if we regain control of our democracies.

***

Millionaires Against Pitchforks text:

To Our Fellow Millionaires and Billionaires Across the Globe,

There are two kinds of wealthy people in the world: those who prefer taxes and those who prefer pitchforks. We, the undersigned, prefer taxes. And we believe that, upon reflection, you will as well.

For that reason, we urge you to step forward now – before it’s too late – to demand higher and fairer taxes on millionaires and billionaires within your own countries and to help prevent individual and corporate tax avoidance and evasion through international tax reform efforts.

We make this request as members of the most privileged class of human beings ever to walk the earth.

Extreme, destabilizing inequality is growing across the globe. Today, there are more billionaires on earth than ever before, and they control more wealth than they ever have. Meanwhile, the incomes of the poorest half of humanity remain virtually unchanged.

In many nations, tensions caused by inequality have reached crisis levels. Low social trust and a pervasive sense of unfairness are diminishing basic social cohesion. This breakdown within nations exacerbates tensions between countries. The resulting dynamics guarantee that the global community will fail to adequately respond to the looming climate catastrophe. This will be disastrous for everyone, including millionaires and billionaires.

It is time for us to act. Despite vocal protests to the contrary, most reasonable people understand that philanthropy has always been, and always will be, an inadequate substitute for government investment. Taxes are the best and only appropriate way to ensure adequate investment in the things our societies need. Individuals who reject this truth pose a dual threat both to the climate and to democracy itself, as those seeking to avoid their tax responsibilities are often the same ones manipulating governments and democratic processes around the world for their own gain.

Globally over the last several decades, tax receipts from the ultra-wealthy and corporations have declined precipitously. In some nations, the wealthiest actually pay lower effective tax rates than those of modest means.

Many of the world’s largest corporations abuse tax havens, some pay no tax at all. Internationally, tax avoidance and tax evasion have reached epidemic proportions. Studies show that, at the low end, at least $8 trillion – close to 10% of the world’s GDP – is hidden in tax havens.(1) A recent IMF study, estimates that 40% of foreign direct investment – about $15 trillion – passes through “empty corporate shells” with “no real business activities.” (2)

To be clear, every solution to this global crisis requires higher taxes on millionaires and billionaires like us. You can join us in accepting this simple fact, and then help us get on with the business of repairing our fractured world – including working together to advance effective tax systems within our respective countries and internationally – or you can refuse to be part of the solution and accept that if we fail, you will be to blame.

Please join us in this most essential fight.

Sincerely,

Your Fellow Millionaires and Billionaires